uspokajacz (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. ten, kto wprowadza spokój, ład, porządek[1]

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) pot. rzecz, która uspokaja
(2.2) pot. lek, środek uspokajający
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Pfuel zaopatrzony w działa i w bagnety, przyjeżdżał jako rozjemca i uspokajacz i ażeby wedle nowo zdobytych przez swój naród zasad wolności i braterstwa kraj uspokoić i sprawiedliwość komu należało wymierzyć, ogłosił prawo doraźne, na mocy którego każdy Polak schwytany z bronią w ręku miał być natychmiast rozstrzelany [...][2].
(2.1) Maluch trzymający w buzi smoczek mniej chętnie i mniej wyraźnie mówi. Według badań ów silikonowy uspokajacz może być też przyczyną problemów emocjonalnych i trudności w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych[3].
(2.1) Dla różnych ludzi uspokajacz może mieć inną formę, jeden idzie na papierosa, drugi zagra w jakąś grę, trzeci będzie żuł gumę, kolejny pójdzie coś zjeść (choćby czekoladę), czegoś się napić. Jeszcze inny będzie medytował, słuchał swojego oddechu, powtarzał jakąś mantrę, słuchał jakiejś piosenki, modlił się, czy cokolwiek innego[4].
(2.2) Nie był to narkotyk w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz tak zwany uspokajacz, tranquilizer z silnym dodatkiem methaguaalonu, stosowany zazwyczaj tylko pod ścisłą kontrolą lekarzy w zamkniętych ośrodkach psychiatrycznych[5]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) uspokoiciel
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spokojny, pokój mrz, spokój m, spokojność ż, spokojnik m, spokojnica ż, uspokojenie n, uspokajanie n, uspokoiciel m, uspokoicielka ż, zaspokojenie n, zaspokajanie n, zaspokajacz m
czas. spokoić ndk., uspokoić dk., uspokajać ndk., zaspokoić dk., zaspokajać ndk.
przym. spokojny, spokojniutki, spokojniuteńki, spokojniuchny, spokojniusieńki, uspokajający, uspokojony, zaspokajalny, spokojno
przysł. spokojnie, spokojno, spokojniutko, spokojniuteńko, spokojniuchno, spokojniusieńko, uspokajająco
wykrz. spokojnie, spox, spoko, spoczko
partyk. spoko, spoczko
ims. uspokojony, uspokajający
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. uspokajać + -acz
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: