celownik (język polski) edytuj

 
celownik (1.1)
wymowa:
IPA[ʦ̑ɛˈlɔvʲɲik], AS[celovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk., ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) urządzenie ułatwiające celowanie z broni; zob. też celownik (element broni) w Wikipedii
(1.2) część aparatu fotograficznego umożliwiająca wstępne kadrowanie obrazu
(1.3) gram. trzeci przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: komu? czemu?; zob. też celownik (przypadek) w Wikipedii
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Kapral nie trafił w cel, gdyż miał zepsuty celownik.
(1.3) W klasie tylko Janek nie wie, na jakie pytania odpowiada celownik.
składnia:
(1.1) celownik do +D.; celownik u +D.
(1.3) celownik +D.
kolokacje:
(1.1) celownik strzelecki / artyleryjski / lotniczy / torpedowy • celownik mechaniczny / optyczny / kolimatorowy / noktowizyjny / termowizyjny / radiolokacyjny / radioelektroniczny
synonimy:
(1.1) muszka
(1.2) wizjer
(1.3) datiwus, dativus
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cel m, celowanie n, celność ż
czas. celować
przym. celowniczy, celny, celownikowy
przysł. celnie
związki frazeologiczne:
(1.1) mieć kogoś na celowniku
etymologia:
uwagi:
zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja
tłumaczenia:
źródła: