Wikisłownik

liczba pojedyncza

liczba pojedyncza (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA: [ˈlʲid͡ʒba ˌpɔjɛˈdɨ̃n͇t͡ʃa], AS: [lʹiǯba poi ̯edỹṇča], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udźw.• udziąs.• nazal.• akc. pob. ​?/i
znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj żeński

(1.1) gram. cecha wyrazu oznaczająca, iż odnosi się on do jednej osoby lub jednej rzeczy; zob. też liczba pojedyncza w Wikipedii
odmiana:
(1.1) związek zgody;
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikliczba pojedynczaliczby pojedyncze
dopełniaczliczby pojedynczejliczb pojedynczych
celownikliczbie pojedynczejliczbom pojedynczym
biernikliczbę pojedyncząliczby pojedyncze
narzędnikliczbą pojedyncząliczbami pojedynczymi
miejscownikliczbie pojedynczejliczbach pojedynczych
wołaczliczbo pojedynczaliczby pojedyncze
przykłady:
(1.1) Rzeczownik „drzwi” w języku polskim nie ma formy liczby pojedynczej.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) liczba mnoga, liczba podwójna
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=liczba_pojedyncza&oldid=8510820”