uspokoiciel (język polski)

edytuj
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. ten, kto uspokaja, uspokajający[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Uspokoiciel świata, ożywiony duchem Ewangielji, wróci nadzieję wszystkim, walcząc błogosławionym orężem poko­ju i religji[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) uspokajacz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spokojny, spokój m, spokojność ż, spokojnik m, spokojnica ż, uspokojenie n, uspokajanie n, uspokajacz m, uspokoicielka ż, zaspokojenie n, zaspokajanie n, zaspokajacz m
czas. spokoić ndk., uspokoić dk., uspokajać ndk., zaspokoić dk., zaspokajać ndk.
przym. spokojny, spokojniutki, spokojniuteńki, spokojniuchny, spokojniusieńki, uspokajający, uspokojony, zaspokajalny, spokojno
przysł. spokojnie, spokojno, spokojniutko, spokojniuteńko, spokojniuchno, spokojniusieńko, uspokajająco
wykrz. spokojnie, spox, spoko, spoczko
partyk. spoko, spoczko
ims. uspokojony, uspokajający
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. uspokoić + -el
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814.
  2. Ks. G. Augustyniak, Mała sybilla polska, czyli przepowiednie różnych pobożnych mężów, 1915