spokojniutki (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌspɔkɔjˈɲutʲci], AS[spokoi ̯ńutʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) zdrobn. od: spokojny[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Mam indyki, mam perliczki. Ale perliczki jak perliczki. Spokojniutkie, struchlałe, jakby zagubione między innym ptactwem[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spokojny, pokój mrz, spokój m, spokojność ż, spokojnik m, spokojnica ż, uspokojenie n, uspokajanie n, uspokajacz m, uspokoiciel m, uspokoicielka ż, zaspokojenie n, zaspokajanie n, zaspokajacz m
czas. spokoić ndk., uspokoić dk., uspokajać ndk., zaspokoić dk., zaspokajać ndk.
przym. spokojny, spokojniuteńki, spokojniuchny, spokojniusieńki, uspokajający, uspokojony, zaspokajalny, spokojno
przysł. spokojnie, spokojno, spokojniutko, spokojniuteńko, spokojniuchno, spokojniusieńko, uspokajająco
wykrz. spokojnie, spox, spoko, spoczko
partyk. spoko, spoczko
ims. uspokojony, uspokajający
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. spokojny + -iutki
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających zdrobnień zobacz listę tłumaczeń w haśle: spokojny
źródła:
  1.   Hasło „spokojniutki” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Wiesław Myśliwski, Kamień na kamieniu, 2008, Narodowy Korpus Języka Polskiego.