dwa
dwa (język polski)Edytuj
dwie (1.1) sowy
dwaj (1.1) mężczyźni
dwa (1.1) jabłka
- znaczenia:
liczebnik główny (porządkowy: drugi • zbiorowy: dwoje)
rzeczownik, rodzaj nijaki
- przykłady:
- (1.1) Przy stole stoją dwa krzesła. Na tych krzesłach siedzi dwóch panów (= siedzą dwaj panowie).
- (1.1) Po jeziorze pływają dwie kaczki. Nakarmimy te dwie kaczki?
- (2.1) Dwadzieścia jest zapisywane jako dwa-zero
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- licz. dwanaście, dwadzieścia, dwieście
- rzecz. druga ż, zdwajanie n, podwajanie n, dwojaczki nmos, dwójka ż
- przym. podwójny, drugi
- przedr. dwu-
- przysł. podwójnie
- związki frazeologiczne:
- bez dwóch zdań • co dwie głowy, to nie jedna • druga strona medalu • dwa kroki stąd • dwa ognie • mądrej głowie dość dwie słowie • na dwoje babka wróżyła • trzymać dwie sroki za ogon • upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu • walczyć na dwa fronty
- etymologia:
- uwagi:
- W rodzaju męskoosobowym używa się formy mianownika „dwaj” (np. dwaj chłopcy) lub dopełniacza z czasownikiem lp „dwóch” (np. dwóch chłopców), a w bierniku „dwóch”.
- W rodzaju żeńskim w odniesieniu do osób używa się w mianowniku i bierniku „dwie”.
- W rodzaju niemęskoosobowym w mianowniku i w bierniku używa się „dwa”
- W celowniku dla wszystkich rodzajów formy „dwóm” i „dwom” są równorzędne.
- Forma „dwu” w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku obecnie zanika; podobnie jak „dwóch” w mianowniku, bierniku i wołaczu łączy się z biernikiem.
- Forma „dwu” jest dawną formą dopełniacza, natomiast forma „dwóch” powstała pod wpływem wyrazów trzech, czterech, a także dopełniacza zaimków i przymiotników typu tych, dobrych[1]
- Pierwotnie wyraz dwa był przymiotnikiem[2].
- Forma „dwóch” była niegdyś pisana jako dwuch (dwu + -ch). Obecna pisownia pochodzi od skojarzenia z wyrazami dwoje, dwoisty, dwojaki, dwoma, w których występuje litera o[1].
- por. duet • dwója • dwójka • dwójeczka • dwoisty • podwójny • dwojaki • para • parka • parować • dubel • dubler • dubeltowy
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: 2
- źródła:
dwa (język dolnołużycki)Edytuj
- wymowa:
- znaczenia:
liczebnik główny
- (1.1) 2
- przykłady:
- (1.1) Tam stojtej dwa stoła. → Tam stoją dwa krzesła.
- (1.1) Na pólu źěłatej dwě źowći. → Na polu pracuje dwoje dziewcząt.
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- licz. porz. drugi
- licz. dwóje
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) dla rzeczowników plurale tantum stosuje się liczebnik dwóje; zobacz też: Indeks:Dolnołużycki - Liczebniki
- źródła:
dwa (język kaszubski)Edytuj
- wymowa:
- znaczenia:
liczebnik główny
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) używa się przy rzeczownikach męskich nieosobowych i nijakich
- (1.1) zobacz też: jeden • dwa • trzë • szterë • piãc • szesc • sétmë • òsmë • dzewiãc • dzesãc
- źródła: