krzesło (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈkʃɛswɔ], AS[kšesu̯o], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) mebl. mebel przeznaczony do siedzenia z oparciem na plecy (zazwyczaj bez podłokietników i z czterema nogami); zob. też krzesło w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Aby móc dosięgnąć lufcika, Irena musiała stanąć na krześle.
składnia:
kolokacje:
(1.1) siadać / siadywać / usiąść / siedzieć na krześle • wstawać / wstać z krzesła • krzesło obrotowe / gięte • krzesło kuchenne / biurowe / ogrodowe • krzesło drewniane / plastikowe / metalowe
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) mebel
hiponimy:
(1.1) krzesło kurulne, krzesło wiedeńskie
holonimy:
meronimy:
(1.1) siedzisko, noga, oparcie, poręcz
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. krzesełko n, krzesełeczko n
przym. krzesełkowy, krzesłowy
związki frazeologiczne:
krzesło elektryczneani głowa do rady, ani tył do krzesła
etymologia:
st.pol. krzasło[1] < prasł. *krěslo lub prasł. *kreslo, utworzone za pomocą sufiksu prasł. *-slo od praindoeur. *kret-kręcić, skręcać, splatać, a więc pierwotniecoś skręconego / splecionego, plecionka[2]
por. białor. крэ́сла, czes. křeslo, ros. кре́сло, słc. kreslo, ukr. крі́сло
uwagi:
zob. też krzesło (ujednoznacznienie) w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „krzesło” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
  2. Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.