cztery

cztery (język polski)

cztery (1.1) sowy

cztery (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈʧ̑tɛrɨ], AS: [čtery], ​

podział przy przenoszeniu wyrazu: czte•ry

znaczenia:

liczebnik główny

(1.1) liczba 4

rzeczownik, rodzaj nijaki

(2.1) cyfra 4

odmiana:

(1.1) por. uwagi;

 

przypadek	mos	nmos
mianownik	czterej czterech (+ D.)	cztery
dopełniacz	czterech
celownik	czterem
biernik	czterech (+ D.)	cztery
narzędnik	czterema
miejscownik	czterech
wołacz	czterej czterech (+ D.)	cztery
w złożeniach: cztero-

przykłady:

(1.1) Przy stole stoją cztery krzesła. Na tych krzesłach siedzi czterech panów.

(2.1) Czterdzieści jest zapisywane jako cztery-zero.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) zapis arabski: 4; zapis rzymski: IV; zapis grecki: δ'; reg. śl. sztyry

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. czwórka ż, czwartek m, czwartak m, czwarta ż, czworaczek mzw/mrz

przym. czwarty, poczwórny

licz. czworo

czas. poczworzyć

związki frazeologiczne:

cztery deski • cztery kąty, a piec piąty • cztery kółka • cztery litery • dzielić włos na czworo • koń ma cztery nogi i też się potknie • kuty na cztery nogi • rozpędzić na cztery wiatry • spaść jak kot na cztery łapy • spaść na cztery łapy • w cztery oczy • zabawa na cztery fajerki • zamknąć na cztery spusty • zamknąć się w czterech ścianach

etymologia:

uwagi:

• W rodzaju męskoosobowym używa się formy mianownika „czterej” lub dopełniacza z czasownikiem lp. („czterech”), a w bierniku „czterech”; w rodzaju niemęskoosobowym używa się w mianowniku i bierniku „cztery”.
• Pierwotnie wyraz cztery był przymiotnikiem.
• zobacz też: jeden • dwa • trzy • pięć • sześć • siedem • osiem • dziewięć • dziesięć

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: 4

źródła: