okoliczność (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌɔkɔˈlʲiʧ̑nɔɕʨ̑], AS[okolʹičność], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) coś, co towarzyszy czemuś; kontekst sytuacji, zdarzenia
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Poznaliśmy się w nietypowych okolicznościach.
(1.1) Okoliczności zmusiły do załatwienia potrzeby fizjologicznej pod krzakiem.
(1.1) Nimfomania połączona z poszukiwaniem nowych partnerów i podejmowaniem współżycia w każdej, nawet niesprzyjającej temu okoliczności, bywa wyrazem zakłócenia kontroli impulsów.
(1.1) Reakcja niektórych minerałów, pieniących się w zetknięciu z kwasami, zdawała się mu przypominać fermentację roślin śluzowych; ostatnią uważał za początek życia, które dla braku przyjaznych okoliczności nie mogło bardziej się rozwinąć.[1]
(1.1) Tyle lat była powolną, a teraz, kiedy mamy ciężką okoliczność, stanęła okoniem.[2]
(1.1) A jeśli przy okoliczności wyśpiewa, co wie? Za każdą cenę trzeba go wydobyć z więzieniagorączkował się w obawie o sprzysiężenie.[3]
(1.1) Wskazanie zasad ładu korporacyjnego, które nie były przez emitenta stosowane, wraz ze wskazaniem jakie były okoliczności i przyczyny niezastosowania danej zasady oraz w jaki sposób spółka zamierza usunąć ewentualne skutki niezastosowania danej zasady lub jakie kroki zamierza podjąć, by zmniejszyć ryzyko niezastosowania danej zasady w przyszłości.[4]
(1.1) Jesienią 1944 tłumi powstanie na Słowacji. W 1944, pod koniec wojny, ginie w tajemniczych okolicznościach.[5]
(1.1) Podjęliśmy już stosowne do okoliczności działania, mające na celu ukaranie sprawców zdarzenia. — zapewniała policja.
składnia:
kolokacje:
(1.1) okoliczność łagodzącaokoliczność obciążająca
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. okolica ż, okolicznik m
przym. okolicznościowy
przysł. okolicznościowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: