Wikisłownik

skończony

skończony (język polski) edytuj

wymowa:
​?/i, IPA: [skɔ̃j̃n͇ˈʧ̑ɔ̃nɨ], AS: [skõĩ ̯ṇčõny], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk.
znaczenia:

czasownik, forma fleksyjna

(1.1) imiesłów przymiotnikowy bierny od czasownika: skończyć

przymiotnik

(2.1) całkowity, pełny, kompletny
(2.2) niespodziewający się niczego dobrego, niemogący liczyć na sukces; przegrany
(2.3) mat. o liczbie elementów wyrażonej liczbą naturalną; zob. też zbiór skończony w Wikipedii
(2.4) mat. nieosiągający plus/minus nieskończoności
odmiana:
(1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mos/mzwmrzżnmosnmos
mianownikskończonyskończonaskończoneskończeniskończone
dopełniaczskończonegoskończonejskończonegoskończonych
celownikskończonemuskończonejskończonemuskończonym
biernikskończonegoskończonyskończonąskończoneskończonychskończone
narzędnikskończonymskończonąskończonymskończonymi
miejscownikskończonymskończonejskończonymskończonych
wołaczskończonyskończonaskończoneskończeniskończone
 nie stopniuje się
przykłady:
(2.1) Jesteś skończonym kretynem!
(2.1) To skończony bubek, myśli, że świat kręci się wyłącznie wokół niego.
(2.2) „Jestem skończony!” – pomyślał polityk, widząc w gazecie opis swojej afery.
(2.3) Atomów we wszechświecie może być bardzo dużo, jednak i tak jest ich skończona liczba.
(2.4) Rozważany ciąg ma skończoną granicę, więc jest ograniczony.
składnia:
kolokacje:
(2.3) zbiór skończony
(2.4) miara skończona
synonimy:
(2.2) zrujnowany
antonimy:
(2.1) całkowity
(2.3) nieskończony
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. koniec m, końcówka ż, skończenie n
czas. kończyć się, skończyć/skończyć się, dokańczać/dokończyć, ukańczać/ukończyć, wykańczać/wykończyć, zakańczać/zakończyć
przym. końcowy, kończący, wykończony, ukończony
przysł. skończenie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(2.3) zobacz też: policzalny
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: kończyć, skończyć
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=skończony&oldid=8110445”