polityk (język polski) edytuj

 
politycy (1.1)
 
panie polityk (2.1)
wymowa:
IPA[pɔˈlʲitɨk], AS[polʹityk], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba zajmująca się polityką

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) kobieta zajmująca się polityką
odmiana:
(1.1)
(2.1) nieodm.,
przykłady:
(1.1) Ten znany polityk umie przyciągnąć uwagę zwykłych ludzi.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) pot. polityczka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) politykier
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. polityka ż, politykowanie n, upolitycznienie n, upolitycznianie n, politykier m, politykierstwo n, rozpolitykowanie n
forma żeńska polityczka ż
czas. upolityczniać ndk., upolitycznić dk., politykować ndk., rozpolitykować dk.
przym. polityczny, upolityczniony, politykierski
przysł. politycznie, politykiersko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. polityka
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

polityk (język wilamowski) edytuj

zapisy w ortografiach alternatywnych:
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) polityka[1][2]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. politykier m, politykieryn ż
przym. polityś
przysł. polityś
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. politique
uwagi:
źródła:
  1.   Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, cz. S-Z, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 590.
  2.   Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.