wykształcić (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[vɨˈkʃtawʲʨ̑iʨ̑], AS[vykštau̯ʹćić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. wykształcać)

(1.1) nadać czemuś jakiś kształt, uformować coś
(1.2) sprawić, że ktoś nauczy się czegoś, posiądzie wiedzę, ukończy szkołę itp.
(1.3) pobudzić coś do sprawniejszego działania, wyćwiczyć coś

czasownik zwrotny dokonany wykształcić się (ndk. wykształcać się)

(2.1) zdobyć umiejętności lub wiedzę w jakiejś dziedzinie
(2.2) zostać rozwiniętym przez ćwiczenia
(2.3) osiągnąć końcowy kształt, w pełni się rozwinąć
(2.4) przen. powstać w określonej, ukończonej formie
odmiana:
(1) koniugacja VIa
(2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Minie jeszcze kilka lat, zanim ten dąb wykształci grube, mocne konary.
(1.2) Jako profesor akademii medycznej, wykształcił co najmniej tuzin wybitnych chirurgów.
(1.3) Obok zaciekłości w walce wykształcono w pittbullach niezwykłą wprost uległość wobec ludzi[1].
(2.1) W życiu, Mirmidia, chodzi o całkiem zwykłe rzeczy: wykształcić się, złapać dobrą robotę, założyć rodzinę i pilnować, żeby dzieciaki nie zeszły na złą drogę[2].
(2.2) (…) z jednej strony wykształciły się u nich ogromne, nieproporcjonalne do reszty mięśnie.
(2.3) Pisklakom nie wykształciły się jeszcze skrzydła.
(2.4) Z czasem wykształcił się specjalny formularz papieskiego dokumentu konfirmacyjnego.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) uformować, wygenerować, wytworzyć, ukształtować[3]
(1.2) wychować, wyedukować, wyuczyć[3]
(1.3) wyrobić, wyćwiczyć
(2.4) uformować się, ukształtować się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wykształcenie n, wykształciuch m, kształt m
przen. wykształcony
przym. wykształcony, kształtowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Izabela Filipiak, Magiczne oko. Opowiadania zebrane
  2. Mirosława Sędzikowska, Eus, deus, kosmateus
  3. 3,0 3,1 synonimy.ux.pl.