butelka dziegciu (1.1)
wymowa:
IPA[ˈd͡ʑɛ̇ɟɛ̇t͡ɕ], AS[ʒ́ėǵėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ciemnobrunatna, gęsta ciecz otrzymywana w procesie suchej destylacji drewna o intensywnym zapachu, mająca właściwości grzybobójcze i antyseptyczne, dawniej używana także do impregnacji płótna i skóry, uszczelniania beczek, itp.; zob. też dziegieć w Wikipedii
odmiana:
(1.1) blm[1],
przykłady:
(1.1) Zaduch smoły, dziegciu, prochu, gałganów palących się od zaprawy otaczał każdy dom płonącą atmosferą.[2]
(1.1) Pomazałem mu rany dziegciem; nalałem gorzałki z popiołem w gardło. Będzie zdrów.[3]
(1.1) Rybacy, którzy przybiegli popatrzyć na poczet namiestnika, mieli koszule, twarz i ręce całkiem pomazane dziegciem dla obrony od ukąszeń.[4]
(1.1) Na to uprzejme wezwanie, jakby spod ziemi zjawił się opalony wiejski młodzian, w dość starannie połatanej sukmance i dość obficie dziegciem wysmarowanych butach.[5]
składnia:
kolokacje:
(1.1) destylować dziegieć • destylacja dziegciu
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziegciarz m
przym. dziegciowy
związki frazeologiczne:
łyżka dziegciu w beczce miodu
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „dziegieć” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Stefan Żeromski: Popioły.
  3. Henryk Sienkiewicz: Ogniem i mieczem.
  4. Henryk Sienkiewicz: Ogniem i mieczem.
  5. Bolesław Prus: Konkurs żniwiarek.