chędożyć

(Przekierowano z chędożyć się)

chędożyć (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[xɛ̃nˈdɔʒɨt͡ɕ], AS[χẽndožyć], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) przest.[1] sprzątać, czyścić, porządkować
(1.2) przest. odbywać z kimś stosunek płciowy

czasownik zwrotny chędożyć się

(2.1) przest. współżyć płciowo ze sobą
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb
(2.1) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Osobno jest czternaście tysięcy rzemieślników, którzy ręczne bronie robią do szaraju ustawicznie, i powinni je chędożyć w sklepach co tydzień, aby nic pordzewiałego nie nalazło się, kiedy tam cesarz zajrzy[2].
(1.1) W Rawie już stojąc na kwaterze, nie miałem obowiązku chędożenia konia, lecz przy trąbieniu pobudki musiałem być w stajni tak jak inni żołnierze, wolałbym jednak był konia chędożyć a spać na sienniku w koszarach, jak mieć kwaterę jaką tam miałem[3].
(1.2) Degas żyje jak mały notariusz i nie lubi kobiet; wie, że gdyby je lubił i dużo chędożył, to ze swoją mózgową chorobą byłby w malowaniu do niczego[4].
(2.1) I pragnie jak najprędzej połączyć się z tobą. / Ach, już widzę, jak będziecie chędożyć się z sobą[5].
składnia:
(1.1-2) chędożyć + B.
(2.1) chędożyć się z + N.
kolokacje:
synonimy:
(1.2) kopulować, uprawiać seks; wulg. ruchać, bzykać, posuwać, pieprzyć, pierdolić
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. chędożenie n, chędożyciel m, chędożnik m
czas. ochędożyć dk.
(1.1) przym. chędogi
przysł. chędogo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „chędożyć” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Szymon Starowolski, Dwór cesarza tureckiego i rezydencya jego w Konstantynopolu, Nakładem Wydawnictwa Biblioteki Polskiej, 1858.
  3. Henryk Dębiński Pamiętnik Henryka Dembińskiego, jenerała wojsk polskich, nakładem Ludwika Mierzbacha, Poznań 1860, s. 73.
  4. Zeszyty literackie: ZL., Wydania 33-36, Wydawca Association Cahiers littéraires, 1991, s. 53.
  5. Aleksander Fredro, Zaślubiny Idzi.