okropny (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[ɔˈkrɔpnɨ], AS[okropny]
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) wywołujący strach, odrzucający
(1.2) pot. intensywny, olbrzymi (często w negatywnym kontekście)
(1.3) pot. o czymś złym, brzydkim, mającym negatywne cechy
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Kiedy żołnierze weszli do wioski, ich oczom ukazał się okropny widok: mnóstwo ciał i całe morze krwi.
(1.2) Słuchaj, nie wpadnę na imprezę, bo mam okropny ból głowy.
(1.3) Co za okropny obraz.
(1.3) Daj mi coś na uspokojenie, ta okropna sąsiadka znów mi podniosła ciśnienie swoim narzekaniem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wstrętny, straszny, gw. okropnisty[1], gw. okroperny[1], gw. okropeczny[1], gw. okropiczty[1], gw. okropisty[1]
(1.3) gw. (Śląsk Cieszyński) pieróński
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. okropnowspaniały[2], gw. okropnisty[1], gw. okroperny[1], gw. okropeczny[1], gw. okropiczty[1], gw. okropisty[1]
rzecz. okropność ż, okropieństwo n, okropnik m, okropnica ż, przest. okrop m[2], gw. okropa ż[2]
przysł. okropnie, gw. okropnisto[2], gw. okropecznie[2], gw. okropicznie[2], gw. okropernie[2]
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09   Hasło „okropny” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. III: N-Ó, Warszawa 1900–1927, s. 753.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6   Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. III: N-Ó, Warszawa 1900–1927, s. 752-753.