bieszczadnik
bieszczadnik (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bieszczadnik bieszczadnicy dopełniacz bieszczadnika bieszczadników celownik bieszczadnikowi bieszczadnikom biernik bieszczadnika bieszczadników narzędnik bieszczadnikiem bieszczadnikami miejscownik bieszczadniku bieszczadnikach wołacz bieszczadniku bieszczadnicy depr. M. i W. lm: (te) bieszczadniki[1]
- przykłady:
- (1.1) Nikt nie wiedział, z czego żyją, ale to nie było ważne, bo wystarczyło, aby bieszczadnik wszedł do knajpy, a wszyscy od razu chcieli mu stawiać, co chciał i ile chciał. Bo to był wielki zaszczyt dla takiego człowieka spoza Bieszczadów postawić bieszczadnikowi obiad, nie mówiąc już o tym, żeby się z nim napić piwa lub taniego wina. Dla Romka i mnie wejście do kasty bieszczadników wydawało się rzeczą absolutnie niemożliwą i nieosiągalną[2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Bieszczady nmos
- forma żeńska bieszczadniczka ż
- przym. bieszczadzki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „bieszczadnik” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Adam Wajrak: Oko w oko z duchami. Wajrak o zwierzętach w Bieszczadach, Wyborcza.pl, Duży Format, 16 października 2014