Katania (język polski) edytuj

 
flaga Katanii (1.1)
 
Katania (1.1)
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto portowe we Włoszech, położone na wschodnim wybrzeżu Sycylii nad Zatoką Katańską, znajduje się u podnóża Etny[1]; zob. też Katania w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Trzęsienie ziemi w Lizbonie nie było ani pierwszym, ani ostatnim z wielkich europejskich kataklizmów. Podobne katastrofy zdarzały się w roku 1421, kiedy woda wdarła się na poldery nad Mozą i zatopiła dziesiątki położonych na nizinie holenderskich wiosek; w grudniu roku 1631, kiedy wybuch Wezuwiusza we Włoszech pociągnął za sobą śmierć 18 tysięcy ludzi; czy w roku 1669, kiedy gorąca lawa z Etny zalała sycylijski port Katanię[2].
(1.1) Również na uniwersytecie w Katanii, założonym przez króla aragońskiego Alfonsa w 1434 roku, dominowały teologia, filozofia, retoryka, gramatyka, medycyna i prawo, natomiast pomijano historię[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Katanii • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Katanii • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Katanii • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Katanii • mieszkaniec / mieszkanka Katanii • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Katanii • pochodzić z Katanii • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Katanii
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. katańczyk mos
przym. katański
związki frazeologiczne:
etymologia:
wł. Catania
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 367.
  2. Norman Davies, Europa. Rozprawa historyka z historią, cz. 2, tłum. Elżbieta Muskat-Tabakowska, wyd. Znak, 2013.
  3. Lech Mokrzecki, Tradycje nauczania historii do końca XVI wieku: wybrane kraje i problemy, s. 204, Wydawnictwo Gdańskie, 1992.