Wikisłownik

mieszkaniec

mieszkaniec (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA: [mʲjɛˈʃkãɲɛt͡s], AS: [mʹi ̯eškãńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• i → j  ​?/i
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która gdzieś mieszka (żyje)
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikmieszkaniecmieszkańcy
dopełniaczmieszkańcamieszkańców
celownikmieszkańcowimieszkańcom
biernikmieszkańcamieszkańców
narzędnikmieszkańcemmieszkańcami
miejscownikmieszkańcumieszkańcach
wołaczmieszkańcumieszkańcy
przykłady:
(1.1) Ten człowiek jest mieszkańcem Warszawy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) obywatel, osoba zamieszkała, domownik, lokator, najemca
antonimy:
(1.1) obcy, nieznajomy, gość, przybysz
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. mieszkanie n
forma żeńska mieszkanka ż
czas. mieszkać ndk., zamieszkiwać ndk.
przym. mieszkalny, mieszkaniowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. mieszkać
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=mieszkaniec&oldid=8507369”