Podobna pisownia Podobna pisownia: gòscgósć

gość (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[ɡɔɕʨ̑], AS[gość]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba przychodząca do kogoś w odwiedziny, zaproszona na spotkanie, przyjęcie, imprezę, bal, itp.
(1.2) osoba, która zatrzymała się w hotelu, w restauracji
(1.3) pot. pejor. o osobie mało znanej lub zażyle o osobie dobrze znanej
(1.4) inform. użytkownik nie zarejestrowany
(1.5) sport. zawodnik drużyny grającej na wyjeździe
(1.6) gw. (Kraków) obcy, przybysz, interesant, odbiorca, klient, pacjent[1]
(1.7) gw. (Warszawa) mężczyzna[2]
(1.8) zob. goście

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp rozk. od: gościć
odmiana:
(1.1-7)
przykłady:
(1.1) Na nasze wesele zaprosiłam ponad dwustu gości.
(1.2) Przepraszam, ale muszę iść obsłużyć nowych gości.
(1.3) Jakiś gość zaczepił mnie na ulicy.
(1.3) Nie wiedziałem, że Paweł to taki fajny gość.
(1.4) Możesz dołączyć do tej klasy także jako gość[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) gość weselnynieproszony gość
(1.2) gość hotelowy
(1.3) nieciekawy gość
synonimy:
(1.2) pensjonariusz
(1.3) facet, typek
antonimy:
(1.1) domownik, rezydent, gospodarz
(1.2) obsługa
(1.5) gospodarz
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. gościna ż, gościnność ż, gostek m, goszczenie n, ugaszczanie n, ugoszczenie n, zagoszczenie n, rozgoszczenie n, gościę n, gościec m
forma żeńska gościni ż, przest. gościa ż
(1.3) forma żeńska gościówa ż
czas. gościć ndk., ugaszczać ndk., ugościć dk., zagościć dk., rozgościć dk.
przym. gościnny, gościowy, gośćcowy
przysł. gościnnie
związki frazeologiczne:
przysłowia: gość nie w porę gorszy Tatarzynagość nie w porę gorszy od Tatarzynagość nie w porę gorzej Tatarzynagość w dom, Bóg w domdziura w worze, gość w komorze, piasek w mące, woda w łące, kąkol w życie, złość w habicie — rzeczy niecnebywaj, gościu, u mnie, kiedy żytko w gumnie
etymologia:
uwagi:
Słowo jest wyjątkiem od ogólnej reguły, mówiącej, iż rzeczowniki zakończone na „-ość” są rodzaju żeńskiego.
tłumaczenia:
(1.7) zobacz listę tłumaczeń w haśle: mężczyzna
źródła:
  Hasło „gość” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
  1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 255.
  2. Eugeniusz Jaczewski, Gwara miejska Warszawy, „Poradnik Językowy” nr 9/1938–1939, s. 175.
  3. nk.pl