trzepać

trzepać (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈṭʃɛpat͡ɕ], AS: [ṭšepać], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• udziąs.

^ⓘ

znaczenia:

czasownik przechodni

(1.1) usuwać kurz z przedmiotu (np. dywanu) poprzez uderzanie w niego np. trzepaczką

(1.2) pot. dokładnie wypytywać, przesłuchiwać

(1.3) pot. szukać, przeglądać, rewidować, kontrolować komuś coś

(1.4) pot. machać skrzydłami

(1.5) pot. bić coś lub kogoś

(1.6) ubijać pianę

(1.7) pot. sypać

(1.8) pot. poruszać czymś energicznie

czasownik zwrotny trzepać się

(2.1) miotać się

(2.2) pot. uprawiać samogwałt

odmiana:

przykłady:

(1.1) Jasio trzepie dywan.

(1.2) Ale mnie ta baba od matmy przetrzepała.

(1.2) Ale mnie przetrzepali na komisariacie.

(1.3) Policjanci przetrzepali mi kieszenie szukając dragów.

(1.4) Popatrz jak tamten ptak trzepie skrzydłami.

(1.5) Przestań to powtarzać albo cię trzepnę!

(1.6) Jasio trzepie pianę na masę do placka.

(1.7) Jasio znowu natrzepał mi za dużo pieprzu do zupy.

(1.8) Przestań tak trzepać rzęsami, na mnie to nie działa.

(2.1) Popatrz jak ten ptak trzepie się w zaroślach.

(2.2) Ty świntuchu, przestań trzepać się pod kołdrą!

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(2.2) walić konia

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. trzepacz mos/mrz, trzepaczka ż, trzepak m, trzepanie n, trzepnięcie n

wykrz. trzep

związki frazeologiczne:

trzepać bagaże • trzepać językiem • trzepać komuś nad głową • trzepać lekcje • trzepać od rzeczy • trzepać pacierz • trzepać po francusku • trzepać rękami • trzepać skórę

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: