górować (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ɡuˈrɔvaʨ̑], AS[gurovać] ?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany

(1.1) dominować wysokością, wznosić się ponad
(1.2) być położonym wyżej od kogoś lub czegoś
(1.3) przewyższać innych w jakiejś dziedzinie, być lepszym, mieć przewagę
(1.4) brzmieć głośniej, wyodrębniać się wśród innych głosów
(1.5) strzelać ponad celem, mierzyć za wysoko
(1.6) astr. przechodząc przez płaszczyznę południka niebieskiego, znajdować się najwyżej nad horyzontem[1]
(1.7) przest. wzbijać się, wzlatywać, wznosić się[2]
odmiana:
(1.1-7) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Wysmukła wieża ze złotym kurkiem na kilkumetrowym żelaznym krzyżu górowała nad niskimi domkami w małych ogródkach i ciasnymi uliczkami śródmieścia[3].
(1.3) - Górował niewątpliwie nad mieszkańcami rejonów nadwiślańskich tym, czym górują nad nami Włosi, a czym my przewyższamy Anglosasów - mówi Przeździecki. - Mianowicie zdolnością uwodzenia słownego[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kulminować
(1.3) wyróżniać się, przodować, dominować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. góra ż, górka ż, górowanie n, pogórze n
przym. górny, górski, górniczy
przysł. góra
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „górować” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „górować” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Krystyna Boglar, Zobaczysz, że pewnego dnia..., 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Mariusz Urbanek, Zły Tyrmand, 1992, Narodowy Korpus Języka Polskiego.