mianowicie (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[ˌmʲjãnɔˈvʲiʨ̑ɛ], AS[mʹi ̯ãnovʹiće], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.i → j 
znaczenia:

spójnik

(1.1) służy wprowadzeniu do uszczegółownienia wcześniejszej wypowiedzi
(1.2) służy wprowadzeniu wyliczenia

przysłówek

(2.1) daw. po nazwisku[1]
odmiana:
(1) nieodm.
przykłady:
(1.1) Ten plan ma istotną wadę, mianowicie zakłada bardzo duże koszty.
(1.2) Odwiedziłem wszystkie państwa sąsiadujące z Polską, mianowicie Niemcy, Czechy, Słowację, Ukrainę, Białoruś, Litwę i Rosję.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) czyli, to jest, to znaczy, innymi słowy
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. mianować
związki frazeologiczne:
etymologia:
(2.1) pol. mianowity + -e[1]
uwagi:
(1.1) Przed słowem mianowicie oraz przed wyrażeniami zawierającymi to słowo stawia się przecinek.
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Antoni Danysz, Powstanie niektórych wyrazów polskich, „Język Polski i Poradnik Językowy” nr 7–10/1916, s. 159.