frant

frant (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. człowiek chytry, przebiegły, często nieuczciwy

(1.2) hist. w dawnej Polsce: wędrowny komediant, błazen

(1.3) przest. człowiek dbający o wygląd i spędzający czas na hulankach

(1.4) przest. przen. człowiek lubiący błaznować

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	frant	franty
dopełniacz	franta	frantów
celownik	frantowi	frantom
biernik	franta	frantów
narzędnik	frantem	frantami
miejscownik	francie	frantach
wołacz	francie	franty
ndepr. M. i W. lm: (ci) frantowie / franci

przykłady:

(1.1) Moglibyśmy także Holendrom posłać takich frantów, że dosyć na którego spojrzeć, żeby się złapać za kieszeń.

(1.2) Zewsząd przepędzany, stał się nasz autor wędrownym frantem, nowym sowizdrzałem.

(1.3) I po chwili przyprowadził jej franta w modnym surducie, który nawet do jedzenia nie zdejmował rękawiczek.

(1.4) Ale jest to w naturze wieczne napomknienie, które w żarty frant kładzie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) spryciarz, filut, cwaniak, łgarz, oszust, szalbierz

(1.3) hulaka, birbant, elegant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. frantostwo n, frantówka ż

czas. frantować

przym. frantowski, frantowny

związki frazeologiczne:

z głupia frant • na franta zawsze się frant znajdzie • trafił frant na franta • trafił frant na franta i wyciął mu kuranta • trafił frant na franta i wyrżnął mu kuranta

etymologia:

niem. Freund → ‘przyjaciel’ albo czes. Franta, zdrobn. od czes. František

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: