staroturecki
staroturecki (język polski) edytuj
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) używany, powstały, dziejący się w dawnej Turcji; pochodzący, wywodzący się z dawnej Turcji
- (1.2) odnoszący się do ludów turkijskich zamieszkujących w okresie mniej więcej od VI do XII wieku tereny przede wszystkim współczesnej Mongolii, południowej Syberii i Azji Środkowej; dotyczący ich kultury, dziejów, języka itp.; zob. też Turkuci w Wikipedii
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) język staroturecki (1.2), najstarszy zaświadczony w piśmie język turkijski; zob. też język staroturecki w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik staroturecki staroturecka starotureckie starotureccy starotureckie dopełniacz starotureckiego starotureckiej starotureckiego starotureckich celownik starotureckiemu starotureckiej starotureckiemu starotureckim biernik starotureckiego staroturecki staroturecką starotureckie starotureckich starotureckie narzędnik starotureckim staroturecką starotureckim starotureckimi miejscownik starotureckim starotureckiej starotureckim starotureckich wołacz staroturecki staroturecka starotureckie starotureccy starotureckie nie stopniuje się
- przykłady:
- (1.1) Na szczęście po rewolucji Atatürka nie zginęło wszystko, co „swoiste i starotureckie”, ponieważ hreczkosiej widzi kawiarnię, gdzie w trakcie picia kawy można zamówić pedicure[1].
- (1.2) Kaganat Turków, czyli Staroturecki, obejmował tereny od Morza Czarnego po Koreę na wschodzie[2].
- (2.1) Uczęszczał ponadto na wykłady starotureckiego i ujgurskiego znanego mongolisty i turkologa prof. Mariana Lewickiego[3].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.2) okres staroturecki • kaganat staroturecki • kurhan staroturecki • zabytki / napisy / inskrypcje / teksty starotureckie • słownik staroturecki • gramatyka staroturecka • runy starotureckie
- synonimy:
- (1.2) staroturkijski
- (2.1) staroturkijski
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) Old Turkic; (2.1) Old Turkic, the Old Turkic language
- japoński: (1.2) 古テュルクの (こチュルクの, ko-churuku no), 古テュルク語の (こチュルクごの, ko-churukugo no); (2.1) 古テュルク語 (こチュルクご, ko-churukugo)
- niemiecki: (1.2) alttürkisch; (2.1) Alttürkisch n
- rosyjski: (1.2) древнетюркский; (2.1) древнетюркский (язык) m
- źródła:
- ↑ Max Cegielski, Oko świata. Od Konstantynopola do Stambułu, Wydawnictwo W. A. B., Warszawa 2009, ISBN 9788374145749.
- ↑ Romuald Wojna, Wielki świat nomadów. Między Chinami i Europą, Wiedza Powszechna, Warszawa 1983, ISBN 83-214-0271-2, s. 141.
- ↑ Przegląd Orientalistyczny, 2003, s. 111.