warunek (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[vaˈrũnɛk], AS[varũnek], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ograniczenie, bez którego coś nie jest możliwe
(1.2) (tylko w liczbie mnogiej) sytuacja
(1.3) (tylko w liczbie mnogiej) cechy fizyczne osoby, cechy charakteru lub jej doświadczenie
(1.4) gwara studencka zaliczenie warunkowe roku
(1.5) gwara studencka egzamin zaliczający rok
(1.6) w nauce poziom zmiennej niezależnej
odmiana:
(1.1,4-5)
(1.2-3)
przykłady:
(1.1) Kupię ci zabawkę pod jednym warunkiem: będziesz grzeczny przez cały następny tydzień!
(1.2) Dzisiaj na drogach były niesprzyjające warunki.
(1.3) Mimo słabych warunków fizycznych został mistrzem olimpijskim w pływaniu.
(1.4) Myślałem, że wyrzucą mnie ze studiów, a skończyło się na warunku.
(1.5) Nie mogę pojechać z wami, mam warunek w przyszłym tygodniu.
składnia:
(1.2) warunki czegoś/do czegoś (D.)[1]
kolokacje:
(1.1) spełnić / uwzględnić / przyjmować warunek
(1.2) warunki mieszkaniowe / pogodowe / drogowe • warunki geopolitczne / ekonomiczneuwzględniać / stwarzać warunki • mieć warunki do czegośdogodne / sprzyjające warunki
(1.3) mieć warunki do czegoś
(1.4) dostać warunek
(1.5) zdać warunek
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. warunkowicz m, warunkowanie n, uwarunkowanie n, warunki nmos
czas. warunkować, uwarunkować, uwarunkowywać
przym. warunkowy, uwarunkowany
przysł. warunkowo
związki frazeologiczne:
postawić warunekwarunki cieplarnianiespartańskie warunkidyktować warunkiwarunki laboratoryjne
etymologia:
śwn. warunge[2]
por. niem. Wahrung
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.
  2.   Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.