uczyć (język polski) edytuj

 
ona uczy (1.1) dzieci liczyć
wymowa:
?/i, IPA[ˈuʧ̑ɨʨ̑], AS[učyć]
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. nauczyć)

(1.1) przekazywać komuś wiedzę

czasownik zwrotny niedokonany uczyć się (dk. nauczyć się)

(2.1) zdobywać pewną wiedzę lub umiejętności
odmiana:
(1.1) koniugacja VIb
(2.1) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Uczę mojego kolegę nowych przepisów ruchu drogowego.
(2.1) Jak długo uczyłeś się wczoraj?
(2.1) Człowiek uczy się na błędach.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kształcić, nauczać, edukować, szkolić, trenować, tresować
antonimy:
(1.1) oduczyć
(2.1) oduczyć się
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. uczona ż, uczony mos, uczeń mos, uczennica ż, nauczyciel mos, nauczycielka ż, nauczycielstwo n, nauczanie n, nauczenie n, uczenie n, douczanie n, douczenie n, wyuczenie n, wyuczanie n, oduczanie n, oduczenie n, uczelnia ż
czas. nauczać ndk., nauczyć dk., oduczyć dk., oduczać ndk., wyuczyć dk., wyuczać ndk., douczać ndk., douczyć dk., przeuczyć dk., przeuczać ndk.
przysł. uczenie
przym. uczony, wyuczalny, uczniowski, nauczycielski, uczelniany
związki frazeologiczne:
nie ucz księdza pacierzanie ucz ojca dzieci robić
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: