kancelista
kancelista (język polski) edytuj
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˌkãnʦ̑ɛˈlʲista], AS: [kãncelʹista], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kancelista kanceliści dopełniacz kancelisty kancelistów celownik kanceliście kancelistom biernik kancelistę kancelistów narzędnik kancelistą kancelistami miejscownik kanceliście kancelistach wołacz kancelisto kanceliści
- przykłady:
- (1.1) Każde pismo kancelista sygnował swoim nazwiskiem, był bowiem odpowiedzialny za wykonaną pracę.[1]
- (1.1) Posłuchaj pan, panie podróżny, co się zdarzyło na Próżnej: / mieszkała tam Jagna dobra i czysta i chodził do niej Jan kancelista.[2]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / zostać kancelistą • być mianowanym / zostać mianowanym kancelistą (na kancelistę) • pracować jako kancelista • wykonywać zawód kancelisty • pełnić funkcję kancelisty • starszy kancelista
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kancelaria ż
- forma żeńska kancelistka ż
- przym. kancelaryjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) śr.łac. cancellista < łac. cancelli → kratki < zdrobn. od łac. cancer → kraty, szranki < łac. carcer → więzienie[3]
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Zbigniew Góralski Encyklopedia urzędów i godności w dawnej Polsce, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 2000, ISBN 83-05-13133-5, s. 47
- ↑ Agnieszka Osiecka, Oczy tej małej
- ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.