inteligencja (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌĩntɛlʲiˈɡɛ̃nʦ̑ʲja], AS[ĩntelʹigncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) sprawność umysłowa, umiejętność polegająca na rozumieniu danych sytuacji; zob. też inteligencja w Wikipedii
(1.2) przen. ogół ludzi wykształconych i wykonujących zawodowo pracę umysłową[1]; zob. też inteligencja (społeczeństwo) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Nie należy bagatelizować jego inteligencji.
(1.2) Wzniecona przez partię pomarcowa kampania antysemicka i antyinteligencka pobudziła polityczną świadomość inteligencji i stała się punktem odniesienia jej politycznych poglądów i preferencji[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) iloraz inteligencji, inteligencja skrystalizowana, inteligencja twórcza, inteligencja werbalna, inteligencja emocjonalna, inteligencja duchowa, inteligencja abstrakcyjna
(1.2) inteligencja techniczna
synonimy:
(1.1) pojętność, bystrość, intelekt, zaradność, przenikliwość, błyskotliwość[4]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. inteligent m, inteligentka ż
przym. inteligentny, inteligencki
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. intelligentia
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „inteligencja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „inteligencja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3. Edmund Wnuk-Lipiński, Demokratyczna rekonstrukcja : z socjologii radykalnej zmiany społecznej, 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Synonimy do słowa: inteligencja, Słownik wyrazów bliskoznacznych