inteligentka (język polski)

edytuj
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta wykształcona, zawodowo zajmująca się pracą umysłową
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Była typową polską postępową inteligentką czyli agnostyczką, i wzmianek o chodzeniu do kościoła u niej nie upatrzysz[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. inteligencja ż, inteligenckość ż
forma męska inteligent
przym. inteligencki, inteligentny
przysł. inteligentnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. inteligent + -ka
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: inteligent
źródła:
  1. Czesław Miłosz, "Jakiegoż to gościa mieliśmy", „Tygodnik Powszechny nr 51”, 1994, Narodowy Korpus Języka Polskiego.