skłonność (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˈskwɔ̃nːɔɕʨ̑], AS[sku̯õ•ność], zjawiska fonetyczne: nazal.gemin. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) potencjalna, niekiedy ujawniająca się cecha
(1.2) upodobanie do czegoś
(1.3) przest. sympatia dla kogoś
odmiana:
(1.1-2)
(1.3)
przykłady:
(1.1) Masz skłonności do gniewu, które niszczą twoje relacje z innymi.
(1.2) Mam skłonności do edytowania artykułów, nawet gdy wiem, że powinienem się zająć czymś ważniejszym.
(1.3) Ich wzajemne skłonności były tematem wielu plotek w biurze.
składnia:
mieć skłonność (skłonności) do + D., mieć skłonność (skłonności) ku + C.
kolokacje:
(1.3) skłonność sercawzajemne skłonności
synonimy:
(1.1) inklinacja, tendencja, dyspozycja, predyspozycja, zdolność, podatność
(1.2) słabość, upodobanie, feblik, ciągoty, ciągotki
(1.3) sympatia, chęć, ciągoty, pociąg
antonimy:
(1.1) brak skłonności
(1.2) niechęć, brak skłonności
(1.3) niechęć, nieprzychylność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. skłaniać (się), skłonić (się)
przym. skłonny
rzecz. skłon
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
w znaczeniu (1.2) zwykle w lm
tłumaczenia:
źródła: