Podobna pisownia Podobna pisownia: prokùratór
wymowa:
?/i, IPA[ˌprɔkuˈratɔr], AS[prokurator], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. funkcjonariusz czuwający nad ściganiem przestępstw i oskarżający przed sądem; zob. też prokurator w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) praw. kobieta prokurator (1.1)
odmiana:
(1.1)
(2.1) według tabeli (1.1) lub nieodm.
przykłady:
(1.1) Prokurator rozpoczął czynności wyjaśniające.
(1.1) i Nie jestem prokuratorem, który ma obowiązek ścigać fałszerzy.[3]
(1.1) […] nagminne ukrywanie przed prokuratorem i sądem protokołów i innych dowodów przemawiających na korzyść aresztowanego […][4]
składnia:
kolokacje:
(1.1) prokurator apelacyjny / krajowy / generalny / rejonowy / wojskowy • prokurator w stanie spoczynkupowiadomić / zawiadomić prokuratora • przesłuchanie u prokuratora
synonimy:
(1.1) oskarżyciel publiczny
(2.1) pot. prokuratorka
antonimy:
(1.1) adwokat, oskarżyciel prywatny
(2.1) adwokatka
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. prokuratura ż
forma żeńska prokuratorka ż
czas. prokurować ndk.
przym. prokuratorski
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. procurator[5]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „prokurator” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 572.
  2. Hasło „prokurator” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 870.
  3. B. Prus: Lalka
  4. Raport komisji Mazura
  5. Hasło „prokurator” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.