Podobna pisownia Podobna pisownia: protokolProtokollprotokoll

protokół (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[prɔˈtɔkuw], AS[protokuu̯], ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) sprawozdanie na piśmie z posiedzenia, konferencji, sesji, rozprawy sądowej itp. zawierające streszczenie przebiegu, zapis wniosków i uchwał; zob. też protokół w Wikipedii
(1.2) dokument będący sprawozdaniem z przebiegu czynności urzędowych[1]
(1.3) dokument stanowiący podsumowanie negocjacji i zawierający wyliczenie problemów uzgodnionych albo nie uzgodnionych
(1.4) oficjalny standard postępowania w danych sytuacjach
(1.5) zob. protokół handlowy
(1.6) zob. protokół sieciowy
(1.7) hist. wstępna część dokumentu średniowiecznego
odmiana:
(1.1-7)
przykłady:
(1.1) Tylko część wypowiedzi z zebrania trafiła do protokołu.
(1.4) Protokół dyplomatyczny określa męski strój w najmniejszych szczegółach - od skarpetek po wzór krawata.[2]
składnia:
(1.1) protokół + D.[3] (nie protokół + z D.)
kolokacje:
(1.1) sporządzić / napisać / podpisać protokół
(1.2) protokół (przebiegu) kontroli / przetargu / konkursu / egzaminu / wizji lokalnej / oględzin / eksmisjiprotokół zdawczo-odbiorczy
(1.3) protokół uzgodnieńprotokół rozbieżności
(1.4) protokół dyplomatycznyprotokół dworski
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1-3) dokument
hiponimy:
(1.4) etykieta, dress code
holonimy:
(1.7) dokument
meronimy:
(1.7) inwokacja, intytulacja, inskrypcja
wyrazy pokrewne:
rzecz. protokolant m, protokólant m, protokolantka ż, protokólantka ż, protokołowanie n, protokółowanie n, protokolarność ż, protokólarność ż
zdrobn. protokolik, protokólik
czas. protokołować, protokółować
przym. protokolarny, protokólarny
przysł. protokolarnie, protokólarnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. protocole < gr. πρωτόκολλο[4]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „protokół” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Maciej Zaremba, Garnitur wieczorową porą. Dyplomacja w ubiorze [1]
  3. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.
  4. Artur Passendorfer, Język literacki w Królestwie Polskim a w Galicyi, „Poradnik Językowy” nr 5/1911, s. 68.