pęk
pęk (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) zbiór jednorodnych przedmiotów związanych razem lub występujących razem w naturze[1]
- (1.2) skłębiona lub splątana rzecz[1]
- (1.3) przest. pęknięcie, rozpuk[2]
- (1.4) daw. miejsce największej średnicy naczynia[2]
- (1.5) mat. zob. pęk prostych
- (1.6) mat. zob. pęk płaszczyzn
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pęk pęki dopełniacz pęku pęków celownik pękowi pękom biernik pęk pęki narzędnik pękiem pękami miejscownik pęku pękach wołacz pęku pęki
- przykłady:
- (1.1) Marcinek szybko skoczył ku kapliczce, wspiął się na płot i ułamał ogromny pęk kwitnących gałęzi[3].
- (1.2) Siądź w łodzi, przy ognisku, na sieci tych pęku…[4]
- (1.3) Dyrektor Henio był złośliwy, dowcipny, oczytany a z cicha pęk[5].
- kolokacje:
- (1.1) pęk słomy / kluczy / mat. prostych / mat. płaszczyzn
- (1.1) mat. oś / mat. środek pęku
- antonimy:
- hiperonimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- śmiać się do pęku • z cicha pęk • wielki pęk atmosferyczny
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „pęk” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ 2,0 2,1 J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, Słownik języka polskiego, Warszawa 1908, tom 4, s. 129
- ↑ Stefan Żeromski, Syzyfowe prace
- ↑ Maria Konopnicka, Capri
- ↑ Stefan Żeromski, Nawracanie Judasza