kaduk

kaduk (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkaduk], AS: [kaduk]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) daw. praw. spadek pozostawiony bez dziedziców; zob. też kaduk w Wikipedii

(1.2) daw. med. padaczka

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) daw. diabeł, czart

odmiana:

przykłady:

(1.1) Kaduk w średniowieczu przypadał władcy.

(1.2) Stryjec całe życie cierpiał na kaduk.

(2.1) Widocznie kaduk mnie opętał i nosił. Ale z duszą chrześcijańską nie tak to łatwo; odpiąłem ja kurtkę, sięgam pod koszulę, a szkaplerz na wierzch wykładam i z dobrą miną znowu ku drodze zawracam.

składnia:

kolokacje:

(2.1) do kaduka → do diabła

synonimy:

(1.1) st.pol. puścizna

(2.1) diabeł, licho

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. kaduczny

związki frazeologiczne:

prawem kaduka → bezprawnie

po kiego kaduka → po co

etymologia:

łac. caducus → bezpański

uwagi:

tłumaczenia:

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: padaczka

• angielski: (1.1) escheat
• wilamowski: (1.1) kadu̇k; (2.1) kadu̇k

źródła:

kaduk (esperanto (morfem))

wymowa:

znaczenia:

morfem

(1.1) zgrzybiały

(1.2) podupadły

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pochodne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: