Podobna pisownia Podobna pisownia: dźiwny

dziwny (język polski) edytuj

 
dziwne (1.1) pomidory
 
dziwne (1.1) miejsce na posiłek
wymowa:
?/i, IPA[ˈʥ̑ivnɨ], AS[ʒ́ivny], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) charakteryzujący się czymś niezrozumiałym
(1.2) st.pol. cudowny[1]
(1.3) gw. (Bukowina) o wietrze silny[2]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Na marginesach książki były jakieś dziwne notatki, z których nic nie wynikało.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dziwaczny, osobliwy, cudaczny; gw. (Górny Śląsk) dziwoki
antonimy:
(1.1) normalny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziwaczek mos/mrz, zdziwaczenie n, dziwactwo n, dziwność ż, dziwak m, dziwaczka ż, dziwadło n, dziw mrz
czas. dziwić, zadziwić, zdziwić, udziwniać, dziwaczyć, wydziwiać, zdziwaczeć, udziwnić, udziwniać, dziwaczeć
przym. dziwaczny
przysł. dziwnie, dziwacznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jolanta Maćkiewicz, Zbigniew Majchrowski, Stanisław Rosiek, Między tekstami 1. Początki. Średniowiecze (echa współczesne), wyd. III, wyd. słowo / obraz terytoria, Gdańsk 2004, s. 26.
  2. Zbigniew Greń, Helena Krasowska, Słownik górali polskich na Bukowinie, SOW, Warszawa 2008, s. 70; dostęp: 27 października 2018.
  3. Tomasz Klimkowski, Dziedzictwo greckie w języku rumuńskim i arumuńskim, „Balcanica Posnaniensia. Acta et studia”, XIX, Poznań 2012, Wydawnictwo Instytutu Historii UAM, s. 23.

dziwny (język wilamowski) edytuj

zapisy w ortografiach alternatywnych:
wymowa:
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) dziwny[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wyndyliḱ
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1.   Józef Latosiński, Monografia miasteczka Wilamowic: na podstawie źródeł autentycznych: z ilustracyami i mapką, Drukarnia Literacka pod zarządem L. K. Górskiego, Kraków 1909, s. 287.