дзіўны (język białoruski) edytuj

transliteracja:
dzìŭny
wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) dziwny, cudacki, cudaczny[1]
odmiana:
(1.1) lp дзіўн|ы, ~ая, ~ае lm ~ыя; st. wyższy дзіўнейшы і больш дзіўны; st. najwyższy найдзіўнейшы i найбольш дзіўны
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) дзіўны дзень / свет / спеў / сон
synonimy:
(1.1) надзвычайны, чароўны, дзівосны
antonimy:
(1.1) звычайны, нармальны
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. дзіва n, дзівацтва n, дзівак m, дзівачка ż, дзіўнасць ż,
czas. дзівіць, дзівіцца, здзівіцца
przym. дзівосны, дзівацкі, дзівакаваты
związki frazeologiczne:
дзіва дзіўнаедзіўная рэч
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Hasło „cudacki, cudaczny” w: Падручны польска-беларускі слоўнік, пад рэдакцыяй А.Обрэмбскай-Яблонскай і М.Бірылы, „Ведза Повшэхна”, Варшава 1962, s. 71.