dziwak

dziwak (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈd͡ʑivak], AS: [ʒ́ivak], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która nie zachowuje się normalnie, zgodnie z przyjętymi normami

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dziwak	dziwacy
dopełniacz	dziwaka	dziwaków
celownik	dziwakowi	dziwakom
biernik	dziwaka	dziwaków
narzędnik	dziwakiem	dziwakami
miejscownik	dziwaku	dziwakach
wołacz	dziwaku	dziwacy
depr. M. i W. lm: (te) dziwaki

przykłady:

(1.1) Cóż za dziwak, w środku miasta trzyma na działce osła.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) cudak, dziwoląg, ekscentryk, fiksat, oryginał

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziwaczność ż, dziwność ż

zdrobn. dziwaczek m

forma żeńska dziwaczka ż

przym. dziwaczny, dziwny

przysł. dziwacznie

czas. dziwaczeć ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

od pol. dziw, od prasł. *divъ, od czasownika prasł. *diviti (sę) → dziwić (się)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) weirdo, oddball
• białoruski: (1.1) дзівак m
• esperanto: (1.1) strangulo
• francuski: (1.1) tordu m
• rosyjski: (1.1) оригинал m, чудак m
• ukraiński: (1.1) дивак m
• wilamowski: (1.1) dźiwok
• włoski: (1.1) sciroccato m, strambo m, tomo m

źródła: