bandyta

bandyta (język polski)

wymowa:

IPA: [bãnˈdɨta], AS: [bãndyta], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek dopuszczający się ciężkich przestępstw, w tym napadów i morderstw

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bandyta	bandyci
dopełniacz	bandyty	bandytów
celownik	bandycie	bandytom
biernik	bandytę	bandytów
narzędnik	bandytą	bandytami
miejscownik	bandycie	bandytach
wołacz	bandyto	bandyci

przykłady:

(1.1) Szeryf w milczeniu patrzył na zabitego bandytę, po czym zdmuchnął dym wydobywający się z lufy jego rewolweru i włożył broń do kabury.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) bandzior, oprych, opryszek, rzezimieszek, łotr, łotrzyk, zbir; przest. apasz

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) przestępca

hiponimy:

(1.1) drab, gangster, herszt, mafioso, nożownik, rabuś, rekieter, rozbójnik, zbójnik, zbój, zbójca

holonimy:

(1.1) banda

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. banda ż, bandyctwo n, bandytyzm mrz

zgrub. bandzior

przym. bandycki

związki frazeologiczne:

jednoręki bandyta

etymologia:

(1.1) niem. Bandit, franc. bandit lub wł. bandito

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bandit
• białoruski: (1.1) бандыт m
• bułgarski: (1.1) бандит m
• duński: (1.1) bandit w
• esperanto: (1.1) rabisto
• francuski: (1.1) bandit m
• hiszpański: (1.1) bandido m
• niemiecki: (1.1) Bandit m
• portugalski: (1.1) bandido m
• rosyjski: (1.1) бандит m
• slovio: (1.1) bandit (бандит)
• szwedzki: (1.1) bandit w
• ukraiński: (1.1) бандит m
• wilamowski: (1.1) bandyt m
• włoski: (1.1) bandito m, brigante m, fuorilegge m

źródła: