wymowa:
IPA[fstrɛ̃nt], AS[fstrẽnt], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) intensywne uczucie niechęci, odraza[1]; zob. też wstręt (emocja) w Wikipedii
(1.2) daw. przeszkoda lub trudność[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Postępowanie polityków wywołuje we mnie wstręt.
(1.1) Rozejrzał się po pomieszczeniu i ze wstrętem wzdrygnął się, gdy dostrzegł biegnącego wzdłuż ściany karalucha[2].
składnia:
(1.1) wstręt do +D.
kolokacje:
(1.1) mieć / czuć / odczuwać / wywoływać / budzić wstręt • napawać wstrętem • jadłowstrętświatłowstrętwodowstręt
synonimy:
(1.1) obrzydzenie, awersja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wstręciuch m, wstręciucha ż
zdrobn. wstręcik m
zgrub. wstręcizna ż
przym. wstrętny
przysł. wstrętnie
związki frazeologiczne:
czynić wstrętyrobić wstręty
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „wstręt” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Marek Krajewski, Koniec świata w Breslau, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.