przyjemność (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[pʃɨˈjɛ̃mnɔɕʨ̑], AS[pšyi ̯mność], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co przyjemne; dające zadowolenie, satysfakcjonujące
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Ona mu nie wierzy, myśli, że oszukuje, żeby sprawić jej przyjemność. Zamyka się w sobie, głucha na jego argumenty[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) błogość, zadowolenie, satysfakcja, uciecha; pot. frajda; przest. lubość
antonimy:
(1.1) dyskomfort, przykrość, dokuczliwość, niedogodność
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) rozkosz
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przyjemniaczek m, uprzyjemnianie n, uprzyjemnienie n
zdrobn. przyjemnostka ż
czas. uprzyjemniać dk., uprzyjemnić dk.
przym. przyjemny, przyjemnościowy
przysł. przyjemnie, przyjemno
związki frazeologiczne:
cała przyjemność po mojej stronieśrednia przyjemność
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Cosmopolitan, nr 6, Warszawa, 1999 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Tomasz Klimkowski, Dziedzictwo greckie w języku rumuńskim i arumuńskim, „Balcanica Posnaniensia. Acta et studia”, XIX, Poznań 2012, Wydawnictwo Instytutu Historii UAM, s. 27.