dokuczliwość

dokuczliwość (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, kto dokuczliwy

(1.2) cecha tego, co komuś dokucza

odmiana:

przykłady:

(1.1) O nie, przeklęta dokuczliwość — to może największa wada chłopców w stosunku do dziewczynek.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dokuczliwiec m, dokuczanie n, dokuczenie n

czas. dokuczać ndk., dokuczyć dk.

przym. dokuczliwy

przysł. dokuczliwie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. dokuczliwy + -ość

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) дакучлівасць ż, надакучлівасць ż; (1.2) дакучлівасць ż, надакучлівасць ż

źródła: