blondynka (1.1)
 
blondynka (1.2)
wymowa:
?/i, IPA[blɔ̃nˈdɨ̃nka], AS[blõndnka], zjawiska fonetyczne: nazal.-nk- 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta o jasnym (blond) kolorze włosów na głowie
(1.2) środ. pot. przen. biała, gumowa pałka policyjna
(1.3) pot. pejor. mało inteligentna kobieta
(1.4) daw. środ. polit. walizka w jasnym kolorze służąca do transportu bibuły (materiałów agitacyjnych)[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Moja dziewczyna jest naturalną blondynką.
(1.2) Na komendzie oberwałem blondynką od jakiegoś psa.
składnia:
kolokacje:
(1.1) farbowana / naturalna / tleniona blondynka • być / stać się blondynką
(1.2) dostać / oberwać blondynką
(1.3) zachowywać się jak blondynka • nie być blondynką
synonimy:
(1.1) pot. blondyna, blondi
antonimy:
(1.1) brunetka
hiperonimy:
(1.4) walizka
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. blondi ż, blond m, blondas m, blondynek m, blondasek m
zdrobn. blondyneczka ż
zgrub. blondyna ż
forma męska blondyn m
przym. blond
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Mieczysław Karaś, Kilka uwag o polskiej gwarze partyjnej przed pierwszą wojną światową, „Język Polski” nr 1/1951, s. 20.