woń
woń (język polski) edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) chem. bodziec działający na zmysł powonienia
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik woń wonie dopełniacz woni woni celownik woni woniom biernik woń wonie narzędnik wonią woniami miejscownik woni woniach wołacz woni wonie
- przykłady:
- (1.1) Nad obu orszakami: tym, którego wozy i konie stały jak w ziemię wryte, i tym, który, w barwistych strojach, jak łan ściętych kwiatów na pozłacanej ziemi leżał, świeciło w górze, jasne, ale łagodne słońce i z woniami ambry, sandału, cynamonu, piżma, aloesu, przeciągały obłoki kadzidłowego dymu[1].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) zapach
- antonimy:
- hiperonimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. powonienie n, nawaniacz m, wonność ż; st.pol. wonianka[2], wonidło[2]
- przym. wonny
- związki frazeologiczne:
- człowiek bez honoru – kwiat bez woni
- etymologia:
- st.pol. wonia < prasł. *vońa → zapach < praindoeur. *an(ə)- → tchnąć, oddychać[2]
- Forma woń notowana od XVI w.[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) fragrance
- arabski: (1.1) رائحة, روائح, طيب
- esperanto: (1.1) odoro
- francuski: (1.1) odeur ż, parfum m
- łaciński: (1.1) oliditas ż
- łotewski: (1.1) smarža ż
- rosyjski: (1.1) аромат m
- sanskryt: (1.1) सुरभि m
- słoweński: (1.1) vonj m
- włoski: (1.1) profumo m, odore m
- źródła: