wymowa:
IPA[sm̥rut], AS[sm̦rut], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.wygł.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przykry zapach
(1.2) pot. nieprzyjemna atmosfera

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy

(2.1) pot. pejor. niegrzeczne dziecko
(2.2) pot. pejor. osoba bardzo młoda
odmiana:
(1.1-2)
(2.1-2)
przykłady:
(1.1) Nie wytrzymałem smrodu i wyszedłem.
(1.1) Czujesz ten smród? Okropność!
(1.2) Za miesiąc odchodzi na emeryturę i jeszcze na koniec musiał narobić smrodu w księgowości.
(2.1) Co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie.
składnia:
kolokacje:
(1.1) straszny smród • smród zgnilizny / papierosów
(1.2) narobić smrodu
synonimy:
(1.1) fetor, odór, swąd; gw. (Górny Śląsk) sztynks
antonimy:
(1.1) aromat, wonność
hiperonimy:
(1.1) zapach
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nasmrodzenie n, podsmradzanie n, przesmradzanie n, smrodliwość ż, smrodynia ż, smrodzenie n, zasmradzanie n, zasmrodzenie n, zesmradzanie n, zesmrodzenie n
zdrobn. smrodek m
czas. nasmrodzić dk., podsmradzać ndk., przesmradzać ndk., smrodzić ndk., zasmradzać ndk., zasmrodzić dk., zesmradzać ndk., zesmrodzić dk.
przym. smrodliwy
przysł. smrodliwie
związki frazeologiczne:
brud, smród i ubóstwociągnąć się jak smród po gaciachco wolno wojewodzie, to nie tobie smrodziekto ma pszczoły, ten ma miód, kto ma dzieci, ten ma smródnie ma rodu bez smrodu
etymologia:
prasł. *smordъ → 'odrażająca woń, przykry zapach, fetor'[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „smród” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.