wymowa:
IPA[ˈbɔʥ̑ɛʦ̑], AS[boʒ́ec], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) med. czynnik wywołujący pobudzenie receptorów, pochodzący ze środowiska zewnętrznego lub ze środowiska wewnętrznego; zob. też bodziec (fizjologia) w Wikipedii
(1.2) daw. ostroga
(1.3) przen. podnieta, zachęta
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wzgórze odpowiada za wstępną ocenę bodźców zmysłowych i przesyłanie ich do kory mózgowej (z Wikipedii)
(1.3) Nowa praca jest bodźcem, który go zachęca do dalszej walki.
składnia:
(1.3) bodziec do + D. (czegoś)[1]
kolokacje:
synonimy:
(1.3) impuls
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
(1.1,3) przym. bodźcowy
(1.2) czas. bodnąć, bóść
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.