wymowa:
?/i, IPA[ˌtɔlɛˈrɔvat͡ɕ], AS[tolerovać], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) odnosić się z pobłażaniem do nagannych zachowań lub zjawisk
(1.2) traktować kogoś lub coś z wyrozumiałością; t. godzić się na obecność jakiejś osoby mimo braku aprobaty dla niej[1]
(1.3) o organizmie: nie ponosić szkody w wyniku działania określonych bodźców[1]
odmiana:
(1.1-3) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Szymon toleruje poglądy Ani, mimo że się z nimi nie zgadza.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dopuszczać, przyzwalać, wytrzymywać, znosić
antonimy:
(1.1) oburzać się, nie godzić się, zakazywać, sprzeciwiać się
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. tolerancja ż, tolerancyjność ż, tolerowanie n
przym. tolerancyjny
przysł. tolerancyjnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Hasło „tolerować” w: Słownik języka polskiego, praca zbiorowa, pod red. Elżbiety Sobol, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2007, ISBN 978-83-01-14627-6, s. 1042.