samotrzeci
samotrzeci (język polski) edytuj
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˌsãmɔˈṭʃɛʨ̑i], AS: [sãmoṭšeći], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• udziąs.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
przymiotnik relacyjny
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik samotrzeci samotrzecia samotrzecie samotrzeci samotrzecie dopełniacz samotrzeciego samotrzeciej samotrzeciego samotrzecich celownik samotrzeciemu samotrzeciej samotrzeciemu samotrzecim biernik samotrzeciego samotrzeci samotrzecią samotrzecie samotrzecich samotrzecie narzędnik samotrzecim samotrzecią samotrzecim samotrzecimi miejscownik samotrzecim samotrzeciej samotrzecim samotrzecich wołacz samotrzeci samotrzecia samotrzecie samotrzeci samotrzecie nie stopniuje się
- przykłady:
- (1.1) Kirkor samotrzeci / Chwyta dłonią koniowi królewskiemu cugle, / Krzycząc: srogi tyranie! trzema zabójstwami / Doszedłeś aż do tronu: idź w piekło![1]
- (1.1) Świętopełk samotrzeci schronił się do zamku Kijowskiego, wojsko zaś jego częścią wyginęło, częścią dostało się do niewoli[2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) współcześnie stosowany w zasadzie wyłącznie w kontekście wizerunków świętej Anny, babki Jezusa
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- niemiecki: (1.1) selbdritt
- źródła:
- ↑ Juliusz Słowacki, Balladyna, akt 3, scena 1.
- ↑ Jan Długosz, Jana Długosza dziejów polskich księga czwarta, rozdz. Władysław Herman, w: Dzieła wszystkie, t. 2, nakładem Alexandra Przeździeckiego, Kraków 1867, s. 352