polano

polano (język polski)

polana (1.1)

płonące polano (1.1)

polano (1.2)

wymowa:

IPA: [pɔˈlãnɔ], AS: [polãno], zjawiska fonetyczne: nazal.

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przest. kawał drewna przeznaczony na opał

(1.2) środ. łow. ogon wilka

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) W. lp od: polana

czasownik, forma fleksyjna

(3.1) forma bezosobowa czasu przeszłego od: polać

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	polano	polana
dopełniacz	polana	polan
celownik	polanu	polanom
biernik	polano	polana
narzędnik	polanem	polanami
miejscownik	polanie	polanach
wołacz	polano	polana

przykłady:

(1.1) Jedna zapalone polano z komina schwyciła i z nim jak z gorejącą chorągwią w obronnej postawie stanęła; druga wiadro pełne wody ku ziemi chyliła, trzecia zydel przyciągnęła i drzwi nim przywaliła.

(1.2) Żelazny wilk urwał swój marsz. Ślepia jego obrzuciły ptasie żerowisko jakby planując łów. Nie na darmo stary wyga włóczył po kniei puszyste polano już kilkanaście lat.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) bierwiono, głownia, klocek, kłoda, szczapa

(1.2) wiecha

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. polanko n

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *polěno < prasł. *polěti (→ palić się, płonąć); wyraz prawdopodobnie zapożyczony z języków wschodniosłowiańskich zważywszy na późne poświadczenie w polszczyźnie

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) log
• baskijski: (1.1) egur
• hiszpański: (1.1) leño m, tuero m
• litewski: (1.1) malka ż
• niemiecki: (1.1) Scheit n
• suahili: (1.1) kinga
• ukraiński: (1.1) поліно n
• wilamowski: (1.1) siajt m, šȧjt n, śajt n
• włoski: (1.1) ceppo m

źródła: