kompetencja

kompetencja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃mpɛˈtɛ̃nʦ̑ʲja], AS: [kõmpetẽncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zakres czyjejś wiedzy

(1.2) zakres czyiś uprawnień, władzy, spraw, którymi ktoś zajmuje się

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kompetencja	kompetencje
dopełniacz	kompetencji	kompetencji / przest. kompetencyj
celownik	kompetencji	kompetencjom
biernik	kompetencję	kompetencje
narzędnik	kompetencją	kompetencjami
miejscownik	kompetencji	kompetencjach
wołacz	kompetencjo	kompetencje

przykłady:

(1.1) Został zwolniony za brak kompetencji.

(1.1) Kilka lat pracowałem w Szwecji. Do pracy przyszedłem "z ogłoszenia". Warunek był tylko jeden: kompetencje!

(1.2) Do kompetencji senatu uczelni należy nadawanie tytułu doktora honoris causa.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) umiejętność, wiedza, zdolność

(1.2) uprawnienie, domena, dziedzina, królestwo, obszar, płaszczyzna, sfera, teren, uniwersum

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. niekompetencja ż, kompetentność ż, kompetencyjność ż

przym. kompetentny, kompetencyjny

przysł. kompetentnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Kompetenz, franc. compétence < łac. competentia → odpowiedniość, zgodność, związek, symetria, podobieństwo

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) competence; (1.2) competence, purview
• arabski: (1.1) كفاءة
• białoruski: (1.1) кампетэнцыя ż; (1.2) кампетэнцыя ż
• bułgarski: (1.1) компетенция ż
• hebrajski: (1.1) יכולת (jekholet) ż, סמכות (samkhut) ż; (1.2) סמכות (samkhut) ż
• rosyjski: (1.1) компетенция ż; (1.2) компетенция ż
• ukraiński: (1.1) компетенція ż; (1.2) компетенція ż

źródła: