bicz

bicz (język polski)

bicz (1.1)

wymowa:

IPA: [bʲiʧ̑], AS: [bʹič], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kilka splecionych ze sobą rzemieni przymocowanych do drewnianej rękojeści

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bicz	bicze
dopełniacz	bicza	biczy / biczów
celownik	biczowi	biczom
biernik	bicz	bicze
narzędnik	biczem	biczami
miejscownik	biczu	biczach
wołacz	biczu	bicze

przykłady:

(1.1) Wzbija się kurzawa na piaszczystej drodze, wrzask gęsi miesza się z pokrzykiwaniem pastuszków, klaskanie biczów rozlega się szeroko w powietrzu, a nad całym tym gwarem panuje przeraźliwy krzyk sołtysowego gąsiora, który idzie, machając skrzydłami, przed stadem jakby wódz przed wojskiem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) bat, knut, harap, batog, reg. basior, przest. bykowiec, daw. korbacz, puha, st.pol. kańczug

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. biczować ndk., ubiczować dk.

rzecz. biczowanie n, biczownik m

przym. biczowniczy, biczowy

związki frazeologiczne:

bicz boży • bicz wodny • jak z bicza trzasł • kręcić na siebie bicz • ukręcić bicz na kogoś • kręcić bicz z piasku • rozpuszczony jak dziadowski bicz • z piasku bicza nie ukręci

etymologia:

uwagi:

zob. też bicz w Wikipedii

tłumaczenia:

• albański: (1.1) kamxhik m
• angielski: (1.1) whip
• arabski: (1.1) سوط m
• białoruski: (1.1) бізун m, плётка ż
• bułgarski: (1.1) бич m
• chorwacki: (1.1) bič m
• duński: (1.1) pisk w
• esperanto: (1.1) vipo
• francuski: (1.1) fouet m
• hiszpański: (1.1) azote m, verdugo m, zurriago m
• jidysz: (1.1) נאַגײַקע ż (nagajke)
• kaszubski: (1.1) batug m, dëga ż, kańczuk m, korbacz m, korpëcz m, szmôk m
• kataloński: (1.1) fuet m
• łaciński: (1.1) flagellum n
• niemiecki: (1.1) Peitsche ż, Geißel ż
• pruski: (1.1) brūzgas m
• rosyjski: (1.1) бич m
• slovio: (1.1) bicx (бич)
• słowacki: (1.1) bič m
• wilamowski: (1.1) gaesuł ż, gǡsuł ż, gasuł ż
• włoski: (1.1) frusta ż

źródła: